Het romantische beeld van het hebben van een eigen veganistische restaurant is natuurlijk het perfecte plaatje. De realiteit is echter net even iets anders. Een veganistisch restaurant bouwt niet zichzelf. Het is hard werken, wachten, nadenken, twijfelen, van het kastje naar de muur sturen, fysiek bezig zijn, maar ook veel achter de computer zitten. Een website bouwt namelijk ook niet zichzelf. En dat allemaal met een baan ernaast. Een dubbele baan dus.
Een dubbele baan
Ik had nooit verwacht dat ik zoveel energie had. Ik sta ervan te kijken als in de ochtend de wekker gaat, ik me klaar maak voor mijn kantoorbaan. Sem uitlaat, Bas zijn broodjes smeer (want ook hij heeft een dubbele baan) en na ons werk gaan we direct door naar onze tweede baan. Toch wel onze favoriete baan: de bouw van ons veganistische restaurant.
Je hebt veel meer energie dan je denkt, maar dat merk je pas wanneer je bezig bent met dingen die je passies prikkelen. Het motiveert om elkaar bezig te zien en beide dezelfde passie te voelen in alles wat we doen. De taakverdeling is niet altijd even duidelijk. Want hoe graag ik ook mee zou willen slopen, ik ben nou eenmaal kleiner en minder sterk. Soms moet ik me daar aan toegeven. Maar ik wil er wel graag bij zijn! Dus terwijl de mannen fysiek lekker bezig zijn, zit ik lekker achter mijn laptopje de administratieve kant van het verhaal uit te werken. Ook dat moet natuurlijk gebeuren! En Sem? Die houdt ons allemaal gezelschap.
Week 2. De eerste wanden eruit
Deze week was het toch wel ons streven om een begin te maken aan de website en de eerste wanden uit New Vegas te slopen. Natuurlijk geen wanden met monumentale waarde, maar de rest: time to say goodbye.
Op de onderstaande foto kun je goed zien wat de takenlijst was voor het einde van deze week.
Helemaal rechts stonden nog de overige spulletjes die niemand van onze pre-housewarming wilde meenemen. Deze gingen dus weer terug in de verhuisdoos, en de stellage (inclusief koelwand) waar deze op stonden kon eindelijk weg. We hadden eindelijk een gecertificeerd persoon gevonden die de overige koelvloeistof kon verwijderen en de wand kon loskoppelen. Jan de koelwand-man!
De linker opening op de foto toont de entree naar de rijpingskamer. Deze was speciaal gebouwd voor de kaaswinkel om, je raadt het al, kazen te rijpen. Deze rijpingskamer zat achter een grote glazen deur en achter gipswanden en was niet echt een kamer die je nodig hebt in een veganistisch restaurant. Dit zal meer ruimte creëren en ten slotte de plek van de keuken worden. Je raadt het al: het was ook tijd om afscheid te nemen van de rijpingskamer.
Dag rijpingskamer
Dag 1. Op maandag ging ik, zoals gewoonlijk, naar werk. Bas had lekker een dagje vrij en zou naar New Vegas gaan om op te ruimen van de pre-housewarming. Ook zal hij zich vandaag bezig gaan houden met de 3D tekeningen, waar de tekenaar Sander nog volop mee bezig was en die uiteindelijk bedoeld zijn om een impressie te kunnen geven van onze visie van New Vegas.
Uit werk reed ik direct door naar uit om vervolgens (met Sem) op de fiets naar New Vegas te gaan. Mijn mond sloeg open van verbazing toen ik zag dat bijna alle wanden van de rijpingskamer al waren verwijderd. Ik had geen idee, maar samen met (schoon) vader, tevens New Vegas bouw-held Fons had Bas in 1 dag al bijna gedaan wat we in de hele week zouden moeten doen. Ik kon mijn ogen niet geloven! Hallo mooie, ruime ruimte waar definitief een veganistisch restaurant in gaat passen!
inclusief puin van de wanden
inclusief puin van de wanden
Ik was in extase. En ondanks dat ik was vergeten dat ik nog in werkkleding rond paradeerde, kon ik niet wachten om mee te helpen met het puinruimen en mijn handen vies te maken. Dubbele baan, ik ging er volledig in op. Slopen in pak was de uitkomst.
Zoals je kunt zien lag het vol met puin. Pas wanneer je aan het slopen bent wordt zichtbaar hoeveel puinzakken je wel niet nodig hebt om dat allemaal op te ruimen. Wij geloven in afval scheiden en recyclen, dus dit moest wel goed gebeuren. Een kleine inschattingsfout. Van mij natuurlijk, want ik durf inmiddels eerlijk toe te geven dat ik gewoon geen inzicht heb als het om slopen- en bouwen gaat. Ik had te weinig puinzakken gehaald!
Snel weer op de fiets naar de bouwmarkt om meer te halen. In de tussentijd zouden Bas en Fons de glazen deur voorzichtig uit de scharnieren halen om veilig in een hoek op te bergen. We hadden inmiddels al iemand met interesse in de deur gevonden en die zou ‘m de week erop komen ophalen.
Terwijl ik in de bakker stond voor verse broodjes voor deze harde werkers – puinzakken al op zak – werd ik gebeld door Bas.
“Schat, waar ligt de verbanddoos? De glazen deur is net in onze handen gebarsten en we zitten onder het glas”
Mijn hart zat in mijn keel.
Ik sprong op de fiets en racete terug naar New Vegas.
Nog nooit van mijn leven heb ik zoveel scherven bij elkaar gezien. Bouw-ongelukjes horen erbij. Dit is jammer, maar je eigen veiligheid is te allen tijde het belangrijkste. Ik ben dan ook zo blij en dankbaar dat Bas en Fons zo een geluk hebben gehad en dit slechts bij kleine sneetjes is gebleven. Niets wat een pleister niet zou helen. Dit had veel erger kunnen aflopen.
Lieve mannen, ben alsjeblieft voorzichtiger.
Niet per se voor de spullen, maar voor jullie zelf.
Dag Koelwand
Jan de koelwand man kwam de dag erna een bezoekje brengen. Terwijl ik in de ochtend druk in de weer was om de 60 (!!!) puinzakken een nieuwe bestemming te geven, stond onze held Fons klaar om Jan te ontvangen. Vandaag was het de beurt van Bas om te gaan werken. Ik wilde hem graag net zo hard verrassen als hij mij gisteren had verrast met het slopen van de rijpingskamer. Een race tegen de klok, zo voelde het.
In deze staat liet ik Fons achter. 2 uurtjes later zou ik terug zijn.
…………
En in de volgende staat trof ik Fons weer aan!!!!!!
Onze bouw held noem ik hem per heden. Want wij werken misschien een dubbele baan, maar dit hadden we zonder Fons echt niet kunnen doen.
En zo liep de tweede week alweer op zijn einde. De deadline was gehaald: De wanden waren eruit en het puin was geruimd en weggebracht. Ook thuis ging het werk gewoon door. Want deze deadline hadden we gesteld voor het Open Monumentenweekend dat zou gaan plaatsvinden.
Aangezien ons veganistische restaurant in een monumentaal pand komt te zitten, wilde we graag participeren aan deze dagen door een klein pop-up museum te vestigen in het midden van onze bouwval. Dus thuis gingen we gewoon door met het maken van onze museum-items. Daarover meer in de volgende post.
Een veganistisch restaurant is het doel
New Vegas is de naam
Een dubbele baan is een feit
De energie lijkt onuitputtelijk
Onze liefde is het fundament
🙏🏼